In september was ik weer present bij de schrijf3/5/7daagse van Lekker Schrijven in Le Coq Banni, Noord-Frankrijk. Sinds de eerste keer in 2009 – toen was het een 3daagse – ben ik ieder jaar van de partij, en dit jaar voor het eerst tweemaal. Die 3, 5 of 7 dagen zijn niet alleen gezellig en stimulerend, maar kunnen het verhaal waaraan je bezig bent ook op een totaal ander spoor zetten.
Dit ervoer ik op de laatste avond aan het kampvuur, de ‘literaire avond’ tijdens welke iedereen een stukje voorleest over wat hij of zij die week geschreven heeft. Ik las mijn vernieuwde begin van het jeugdboek getiteld ‘De nieuwe priester’ voor, wat deel twee moet worden van een serie van vijf. Onderstaand fragment kwam erin voor. De ‘zij’ is het hoofdpersonage, een meisje genaamd Juna.
Ze zag opeens voor zich hoe de nieuwe priester zomaar ontdekte dat zij niet in de goden geloofde. Zijn woedende ogen die in de hare priemden. Twee wachters die haar vastgrepen en op een kar vastbonden om haar naar een heropvoedingsgesticht te brengen. Ze schudde haar hoofd om het beeld te laten verdwijnen.
Een medeschrijfster vroeg mij of Juna in het verhaal inderdaad in het heropvoedingsgesticht terechtkwam.
‘Nee,’ zei ik.
‘O, jammer.’
Ik dacht er verder niet over na, maar luisterde naar de andere verhalen, waarna we nog bleven kletsen en lachen om het kampvuur. Pas toen ik in bed lag, dacht ik: ‘Eigenlijk moet Juna inderdaad naar het heropvoedingsgesticht, dat is veel logischer en ook spannender.’
Eenmaal thuis begon ik het verhaal aan te passen. Juna is nu in het gesticht. Terwijl ik daarover schrijf, komen andere ideeën naar boven, zoals hoe ik het eind van het boek kan veranderen en mooier maken. Ik ben niet blij met het eind zoals het nu is, over hoe het leven van Juna gemakkelijker wordt zonder dat zij daar iets voor hoeft te doen. Nu weet ik opeens hoe ik haar rol actiever kan maken.
Van het een komt het ander. Dat is een van de redenen waarom ik zo graag naar de schijf3/5/7daagse ga!
Geef een reactie