Alle blauwtjes-verhalen

36.Kou en honger

Als Egge met een groepje thuiskomt, blijven ze verbaasd bij de deur staan. Op de grond liggen enkele matrassen en op dat moment valt er nog een naar beneden. Op de galerij zijn Zegge, Zanna en de kinderen bezig de overige van de bedden te halen.
‘Wat doen jullie?’ roept Egge.
Zegge spring naar beneden. ‘We gaan met zijn allen hier slapen, tegen elkaar aan. Ieder apart is veel te koud.’
‘Als apen op een kluitje?’ Egge lacht. ‘Nou ja, je hebt natuurlijk gelijk.’
‘Hebben jullie nog iets eetbaars gevonden?’
Egge schudt nee. ‘Kou én honger. Hoe lang houden we dat vol?’
‘Ik weet het niet.’ Zegge haalt zijn schouders op en klimt weer omhoog.
Egge kijkt hem bezorgd na.

37.Wachten op eten

Zanna zit te midden van de anderen in de hal van het grote huis en kijkt net als zij gespannen naar de deur. Zoals iedere dag zitten ze met zijn allen dicht opeen voor de warmte en ’s nachts slapen ze hier op en in elkaar.

Na enkele dagen van honger was er opeens een bak door de deur gekomen waaruit krekels sprongen. Opgewonden en hongerig had iedereen zich op die lekkernijen gestort. Daarna kwam er een bak met keverlarven. Die trage dieren konden ze eenvoudig oppakken en oppeuzelen. Sindsdien zijn iedere dag die bakken verschenen.

Zanna hoort wat. Ja! De deur gaat open en de eerste bak schuift naar binnen. Ze springt net als iedereen op de krekels af.

38.Het einde van de wereld

Een fluitend geluid. Een knal. De zoveelste.
Barre, zo groot als hij intussen is, klampt zich aan zijn moeder vast. Hij durft niet, zoals zijn oom Egge, voor het raam te gaan staan.
Egge houdt zijn handen tegen zijn oren. ‘Whoe!’ roept hij. ‘Dit is zo bizar … ik vrees …’
‘Wat is er, oom Egge?’ vraagt Barre. ‘Wat ziet u?’
‘Sterren die van beneden naar boven schieten en van boven naar beneden. In allerlei kleuren.’
‘Wat betekent dat? Hoe kunnen sterren …?’
‘De wereld vergaat, dat is wat er aan de hand is,’ bromt Zegge. ‘Eerst die onbegrijpelijke kou en nu die knallen en vallende en schietende sterren. Het is gedaan met ons.’
Barre omklemt zijn moeder nog steviger. Ze gaan eraan!

39.Knoppen

Zanna koestert zich in de zon. ‘Eindelijk weer wat warmte.’
‘Ja,’ zegt Zegge met een zucht. ‘Maar de kou heeft te lang geduurd. De bomen zijn dood. Ik vrees dat we hier niet kunnen blijven, Zanna.’
‘Je wilt weg?’ Ze kijkt hem geschrokken aan. ‘We hebben een huis en te eten. Wat als…?’ Ze stopt.
‘Wat als overal de bomen dood zijn? Dan, lieve Zanna, zijn we verloren.’
‘Papa! Mama!’ Ilonka stort zich uit een boom naar beneden met Tinka in haar kielzog. ‘De bomen leven! Ze hebben knoppen en …’
‘… uit sommige komen al kleine blaadjes,’ vult Tinka haar aan.
‘Wat!’ Zanna springt de boom in.
Zegge volgt haar. Dan ziet hij de knoppen. Ze leven. Er is weer hoop.

40.Zo vet

‘Ha oma! Alles goed?’
‘Ja hoor, kind, prima. Ik heb een leuk nieuwtje, daarom bel ik. Ene Maria doet onderzoek naar dwergoeistiti’s in Zuid-Amerika en op een eiland in de Amazone vond ze diertjes die daar veel op lijken, maar zonder staart en die vooral op de grond leven. Jacq–’
‘Blauwtjes?!’
‘Oef, kind, mijn arme oor.’
‘Sorry.’
‘Iris denkt van wel. Jacqueline heeft geluidsopnamen van onze blauwtjes naar Maria gestuurd en Maria heeft ze voor die diertjes afgespeeld. Wat denk je? Ze werden zeer opgewonden. Natuurlijk heeft Maria hun gepraat ook opgenomen en naar Jacqueline gestuurd.’
‘Spannend!’
‘Maar wat nog spannender is: Jacqueline denkt nu dicht bij de ontcijfering van hun taal te zijn.’
‘Wow, oma, dit is zo vet!’